admin

Uwierzyliśmy i zaufaliśmy, poszliśmy za Nim. Zaryzykowaliśmy, bez dwóch zdań. A zdarza nam się chorować, czasem pomimo modlitw i pewności Jego dobrej woli, nieraz miesiącami, latami zmagać się, nie rozumieć. Albo się plątamy w tych naszych emocjach, relacjach. Tacy jesteśmy niezaspokojeni, szamotamy się w prostych pragnieniach. Łakniemy, schniemy. Toniemy z powodu elementarnych potrzeb, a przecież nasze serca miały zasiadać wysoko.

  Rozważałam niedawno początek Księgi Jozuego. Kontekst jest taki, że zmarł już Mojżesz, więc swego rodzaju mocarz i skała, niezastąpiony, taki Jan Paweł II dla ówczesnych Izraelitów. Jego miejsce zajmuje teraz Jozue. Pokolenie pokoleniu przekazało autorytet i namaszczenie, to naturalne, nikt nie ma z tym problemu. Że za młody albo coś. Sam Bóg go potwierdził, więc nie ma gadania. Wiadomo

,,Potok, przy którym ukrywał się Eliasz, wysechł, gdyż w kraju nie padał deszcz.” (1 Krl 17, 6) Więc jaki cud byłby podręczny? Deszcz. Dlaczego nie? Po co ruszać Eliasza z miejsca, po co wywlekać go z kryjówki, czy mu już nie dość ciężko? Ale Pan mówi: wstawaj, szykuj się. Potem Eliasz dostaje jeszcze bezczelniejsze instrukcje: pójdziesz za granicę i będziesz

,,Zawiodły mnie wszystkie namacalne formy życia.” (Virginia Woolf) Nasze życie staje się tym lżejsze, im bardziej uświadamiamy sobie, że w tym wszystkim nie chodzi o nas – i jeszcze z ulgą umiemy się z tego cieszyć. Skupienie na samych sobie ograbia nas z pełni życia bardziej niż cokolwiek innego. Odwieczna tajemnica wiary: lekkość istnienia zaczyna się tuż za czubkiem twojego