admin

Trochę przez łzy, ale bardziej przez śmiech, w końcówce siedemnastego rozdziału Księgi Jozuego widzę swoje życie. Już od jakiegoś czasu narracja systematycznie przeprowadza czytelnika przez kulisy podziału ziem pomiędzy poszczególne pokolenia Izraela. Ciekawe jest to, że na mocy woli Pana należą im się te działy jak psu buda, ale jednak wciąż muszą o nie zawalczyć, bo mieszka tam aktualnie kto

„Tyle kotów – powiedziała wreszcie. – Jak te ptaki nie boją się śpiewać?” (Czesław Miłosz, Dolina Issy) Gdyby Bóg był perfekcjonistą, nie mielibyśmy w ogóle o czym rozmawiać. On jest Doskonały, a to co innego. W perfekcji kryją się zawsze jakiś pośpiech i irytacja z powodu nieociosania spraw, nieforemności czasu. To doskonałość sprawia, że paradoksy balansują pomiędzy ,,już” a ,,jeszcze”,

Uwierzyliśmy i zaufaliśmy, poszliśmy za Nim. Zaryzykowaliśmy, bez dwóch zdań. A zdarza nam się chorować, czasem pomimo modlitw i pewności Jego dobrej woli, nieraz miesiącami, latami zmagać się, nie rozumieć. Albo się plątamy w tych naszych emocjach, relacjach. Tacy jesteśmy niezaspokojeni, szamotamy się w prostych pragnieniach. Łakniemy, schniemy. Toniemy z powodu elementarnych potrzeb, a przecież nasze serca miały zasiadać wysoko.

  Rozważałam niedawno początek Księgi Jozuego. Kontekst jest taki, że zmarł już Mojżesz, więc swego rodzaju mocarz i skała, niezastąpiony, taki Jan Paweł II dla ówczesnych Izraelitów. Jego miejsce zajmuje teraz Jozue. Pokolenie pokoleniu przekazało autorytet i namaszczenie, to naturalne, nikt nie ma z tym problemu. Że za młody albo coś. Sam Bóg go potwierdził, więc nie ma gadania. Wiadomo

,,Potok, przy którym ukrywał się Eliasz, wysechł, gdyż w kraju nie padał deszcz.” (1 Krl 17, 6) Więc jaki cud byłby podręczny? Deszcz. Dlaczego nie? Po co ruszać Eliasza z miejsca, po co wywlekać go z kryjówki, czy mu już nie dość ciężko? Ale Pan mówi: wstawaj, szykuj się. Potem Eliasz dostaje jeszcze bezczelniejsze instrukcje: pójdziesz za granicę i będziesz