,,Domyśla się on swego miejsca w gmachu świata, przeczuwa i zna tych nieśmiertelnych, przeczuwa i lęka się możliwości spotkania samego siebie, wie o istnieniu owego zwierciadła, w które tak bardzo pragnąłby spojrzeć, chociaż się tego spojrzenia tak śmiertelnie obawia.” // (Hermann Hesse, Wilk stepowy) Możemy pocałować Platona w nos za to, co wyrządził naszemu duchowi. To dzięki niemu nauczyliśmy się
,,Kaczki łaziły koło domu i szczypały trawę albo próbowały taplać się w dołku, na dnie którego woda zbierała się tylko po deszczu, poza tym nic prócz wilgotnego mułu, w suszę pękającego w zygzakowate rysy. – Czemu one nie idą do jeziora? – zapytał. – Ba, żeby one wiedziały! – Nie wiedziały, że tuż obok jest raj nurkowania w ciepłej wodzie
Maja Sowińska: Wiem, że czekasz na Powtórne Przyjście Jezusa. Czy zawsze tak było? Jak znalazłaś się w tym miejscu świadomości serca, w którym jesteś dzisiaj: tęsknoty i ekscytacji? Gosia Sobczyk: Hm… Nie zawsze tak było, choć muszę przyznać, że nie pamiętam w moim życiu takiego czasu, kiedy nie kochałabym Jezusa. Pochodzę ze świadomie i głęboko wierzącej rodziny, w której Jezus
Maja Sowińska: Apokalipsa – czyli w zasadzie co? Michał Grzanka: Dla mnie to jest czas wypełnienia się Bożych obietnic, proroctw, czas przewidziany przez Boga, starannie zaplanowany. Jak myślę o tym, to mam lekki dreszczyk – z jednej strony ciekawości i oczekiwania, ale z drugiej wątpliwości, czy wytrwam. Maja: Jak się czyta Księgę Apokalipsy, to nie do końca wiadomo, czy się
Maja Sowińska: Czym dla Ciebie jest apokalipsa? Gdy słyszysz to słowo, jakie są pierwsze skojarzenia, intuicje? Maja Kaczmarek: Ach... pierwsze skojarzenie? Od razu PIERWSZY ROZDZIAŁ Apokalipsy św. Jana i opis Jezusa, który ma oczy jak płomień ognia... Jego głos jak szum wielu wód... Od razu czuję, jak porusza to moje serce – i moja głębia przyzywa Jego... Totalnie, od razu...
Maja Sowińska: Może zacznę z grubej rury: czy świat się kończy? Łukasz Nauman: Jak najbardziej. Chociaż ludzkość udaje, że wszystko jest w porządku i ten porządek próbuje budować, to nasz „Titanic” długo nie pociągnie. Woda zaczęła wlewać się do środka... Ale orkiestra robi dobrą minę do złej gry i piłuje na skrzypcach najpiękniej jak potrafi. A tu trzeba ratować ludzi
Trochę przez łzy, ale bardziej przez śmiech, w końcówce siedemnastego rozdziału Księgi Jozuego widzę swoje życie. Już od jakiegoś czasu narracja systematycznie przeprowadza czytelnika przez kulisy podziału ziem pomiędzy poszczególne pokolenia Izraela. Ciekawe jest to, że na mocy woli Pana należą im się te działy jak psu buda, ale jednak wciąż muszą o nie zawalczyć, bo mieszka tam aktualnie kto
„Tyle kotów – powiedziała wreszcie. – Jak te ptaki nie boją się śpiewać?” (Czesław Miłosz, Dolina Issy) Gdyby Bóg był perfekcjonistą, nie mielibyśmy w ogóle o czym rozmawiać. On jest Doskonały, a to co innego. W perfekcji kryją się zawsze jakiś pośpiech i irytacja z powodu nieociosania spraw, nieforemności czasu. To doskonałość sprawia, że paradoksy balansują pomiędzy ,,już” a ,,jeszcze”,
Uwierzyliśmy i zaufaliśmy, poszliśmy za Nim. Zaryzykowaliśmy, bez dwóch zdań. A zdarza nam się chorować, czasem pomimo modlitw i pewności Jego dobrej woli, nieraz miesiącami, latami zmagać się, nie rozumieć. Albo się plątamy w tych naszych emocjach, relacjach. Tacy jesteśmy niezaspokojeni, szamotamy się w prostych pragnieniach. Łakniemy, schniemy. Toniemy z powodu elementarnych potrzeb, a przecież nasze serca miały zasiadać wysoko.
Rozważałam niedawno początek Księgi Jozuego. Kontekst jest taki, że zmarł już Mojżesz, więc swego rodzaju mocarz i skała, niezastąpiony, taki Jan Paweł II dla ówczesnych Izraelitów. Jego miejsce zajmuje teraz Jozue. Pokolenie pokoleniu przekazało autorytet i namaszczenie, to naturalne, nikt nie ma z tym problemu. Że za młody albo coś. Sam Bóg go potwierdził, więc nie ma gadania. Wiadomo
